Even samen eten

In mijn praktijk deel ik wel eens persoonlijke ervaringen en verhalen. Veel mensen weten dat ook wij zijn gescheiden en dat onze twee kinderen opgroeien in 2 huizen.

Vandaag waren we allemaal weer terug. Oudste zoon van Snowcamp, papa van een buitenlandse werkweek en ik met jongste zoon uit New York.
Allemaal moe; oudste zoon had een doorwaakte nacht door een aanrijding met de bus die hem en zijn schoolgenoten naar huis bracht, papa een week van huis extreem hard gewerkt en wij een nachtvlucht en een jetlag van 6 uur tijdsverschil.

Om dan de tijd te nemen om even samen te eten met het oorspronkelijke gezin kost echt wel moeite. Maar wat is het die moeite waard. De beleefde avonturen uitwisselen, bijpraten, elkaar weer zien en kunnen aanraken. Herinneringen ophalen want jongste zoon en ik hadden een bijzonder cadeau meegenomen voor papa.

Uitgekomen in november vorig jaar vonden de jongens dat echt het ideale cadeau voor hun vader. Met verjaardag en Kerst hebben we het niet voor elkaar gekregen want alleen in de VS verkrijgbaar. En daar ook bepaald niet op iedere straathoek. Op internet struinen. In dìe winkel in Brooklyn moeten er nog 3 zijn! En inderdaad, daar vonden we het.

Vandaag bij het eten gaven de jongens het samen aan papa. En moment waar je alleen maar blij mee kunt zijn, zo prachtig om te zien. En zo kwamen de verhalen van vroeger. En deelden we weer even zo’n kostbaar moment als ‘gezin van weleer’. Ik heb geen cadeau voor mijn ex-man gezocht en gekocht. Samen met mijn zoon heb ik dat voor hun vader gedaan.

Uiteindelijk ben en blijf je allebei ouder, en als ik dan een berichtje krijg waarin hij bedankt voor het geweldig leuke cadeau, dan maakt mijn hart een sprongetje. Samen hebben wij van onze scheiding een succes gemaakt, dat kun je ook alleen maar samen. Het is hard werken en het heeft tijd gekost om zover te komen. Geloof me: het gaat heus niet altijd leuk en gezellig. Maar we blijven er voor vechten. Met veel geduld, aandacht en onmetelijke liefde voor onze kinderen.